Bakü'de bir evde başlayan sıradan bir tamir işi – eskimiş su deposunun değiştirilmesi – bir gazetecinin gözleri önünde, sevgi, emek ve aile üzerine örnek bir hikâyeye dönüştü.
Gazeteci Arzu Qaziyeva'nın sosyal medyada paylaştığı gözlemler kısa sürede ilgi çekti. Tamir için eve gelen usta Ali'nin yanında, ilk bakışta yardımcı sanılan bir kadın vardı. Ancak o kadın, aslında Ali'nin eşi ve iş arkadaşıydı. Ağır malzemeleri taşıyor, demir testeresi, matkap, çekici ustalıkla kullanıyordu.
Şaşkınlığını gizleyemeyen Qaziyeva, kadına dönüp sordu:
– Siz kimsiniz?
Kadın gülümsemekle yetindi, Ali ise söze girerek açıkça söyledi:
– Eşimdir, birlikte çalışıyoruz.
Gün boyunca evde çekicin tıkırtısı, matkabın uğultusu, suyun şırıltısı yankılandı. Ama bu seslerin arasına bir de sevgi dolu hitaplar karıştı:
"Canım dikkat et…"
"Üzüm, şunu bana ver."
"Ürüğüm, yavaş ol…"
Onların konuşmaları iş ortamından çok, birbirine yaslanmış bir hayat ortaklığının göstergesiydi.
Yıllardır evli olmalarına rağmen aralarındaki sevgi hâlâ ilk günkü tazeliğini koruyordu. Çocukları yoktu; sevgilerini, ilgilerini tamamen birbirlerine vermişlerdi. Bu yüzden belki de sevgileri hiç eksilmemiş, aksine yıllarla daha da derinleşmişti.
Gazeteci, gördüklerinden etkilenerek şöyle yazdı:
"Çok az rastlanır ki, bunca yıllık evlilikten sonra karı-koca hâlâ birbirine 'canım', 'sevgilim' diye hitap etsin. Genelde ilişkiler sönükleşir. Ama bu çiftte yılların emeği sevgiyi azaltmak yerine güçlendirmişti."
Boşanmaların, tartışmaların "trend" hâline geldiği bir dönemde, bu sade ustaların hikâyesi aslında topluma ders niteliğinde. En ağır işlerde bile sevgiyi ve saygıyı korumak mümkün.
Birlikte çektirdikleri fotoğraf da bu hikâyenin simgesi oldu. Yorgun yüzlerinde, yıllara meydan okuyan bir tek şey net biçimde görünüyordu: Bitmeyen bir sevgi.