Bahar İstanbul’a yerleşmiş, güneşin sıcaklığı şehri sarmaya başlamıştı. İnsanlar, uzun süren kışın ardından kendilerini sahile atmış, martıların kanat çırpışlarını izleyerek huzur arıyorlardı. Deniz kıyısında yürüyen Akif de kendine bir bank bulduğunda, yalnızca ayaklarını değil, içindeki yükü de dinlendirmek istiyordu.
Bir süredir işsizdi. Yıllarca çalıştığı işyerinden, emeklerinin karşılığını göremeden ayrılmıştı. Düşünceleri, ne yapacağını bilememekle boğuşuyordu. Tazminat alacaktı ama geçici bir rahatlıktı bu. Asıl mesele, geleceği nasıl inşa edeceğiydi. Yüreğinde taşıdığı sorumluluk, ailesiydi. Her karar onun için sadece kendi hayatını değil, sevdiklerinin güvenliğini de ilgilendiriyordu.
İşyerinde mutlu olmasa da işini sahiplenmiş, adeta işletmenin ortağı gibi çalışmıştı. Ancak patronunun “Son sözü ben söylerim.” diyerek onu kenara itmesi, içindeki inançları sarstı. Akif sadece emeğinin karşılığını değil, birlikte kazanılanın hakkaniyetli paylaşımını istiyordu. Ama bu ses, ne kadar haklı olursa olsun, çoğu zaman karşılık bulmazdı.
Sistemin adaletsizliğine karşı içinde bir öfke vardı. Ama pes edenlerden olmamıştı hiç. Daha çocukken bile, haksızlığa uğradığında susmak yerine tepkisini koymuştu. Bu huyu hiç değişmemişti. Yine susmuyordu. Ama artık bağırarak değil, düşünerek direniyordu.
Sahilde otururken gözüne bir reklam ilişti. UBER adlı bir uygulama, aracınızla yolcu taşıyarak ek gelir elde etme imkânı sunuyordu. Birden zihninde bir ışık yandı. Tazminatını alınca aracını satar, üzerine biraz borç bulur, bir VİP minibüs alarak bu işe girerdi. Bu sistemde kendi işinin patronu olurdu, çalışma zamanını kendi belirler, emeğini kendi yönlendirirdi. Geceleri çalışır, gündüzleri ailesine vakit ayırırdı. Belki gündüz saatlerinde yeni bir iş bile bulabilirdi. Umutsuzluk, yerini bir plana bırakıyordu.
Kararını verdi. Kısa sürede aracını aldı, içini yeniden döşetti, sistem kaydını yaptı ve çalışmaya başladı. İlk yolcusunu aldığında yaşadığı heyecan, hayata yeniden tutunduğunun göstergesiydi. İstanbul’u iyi tanıyordu, alternatif yolları biliyordu. Yolcuları memnun kaldıkça işleri büyüdü. Kazancı, başta düşündüğünden bile fazlaydı. Zihnindeki “Geçinebilir miyim?” sorusu artık yerini “Bu işi sürdürebilirim.” güvenine bırakmıştı.
Geceleri çalışmak zordu ama kazancı ve düzeni yerindeydi. Eşi Leyla zaman zaman kaygılansa da Akif kararından emindi. Sabah namazına kadar çalışıyor, namaz sonrası istirahate çekiliyordu. Kazancının karşılığını yalnızca alın teriyle değil, şükürle de ödüyordu.
Her yolculuk yeni bir hikâyeydi. Kimi sessizdi, kimi konuşkandı yolcuların. Ama hepsinin içinde birikenler vardı. İnsanlar anlatmak istiyor, bir yabancıya açılmakla rahatlıyordu. Akif de sabırla dinliyor, gerektiğinde yönlendirici sorularla anlatımlarına destek oluyordu. Gün geçtikçe zihninde bir fikir filizlenmeye başladı: Bu hikâyeleri yazmalıydı. Belki bir gün, yaşadıklarını kaleme alır, bu gecelerin romanını yazardı.
Bir gece, tanınmış bir yolcu bindi aracına. Medyada sıkça görülen, oldukça varlıklı ve etkili biri. Yolculuk sessizlikle başladı. Ancak yolcu kısa süre sonra, bluetooth sistemini kullanmak istediğini söyledi. Bağlandığında içli bir türkü yükseldi hoparlörlerden:
“Rızkımı veren Hüda’dır, kula minnet eylemem...”
Sözler, Akif’in kalbine dokundu. Yolcunun dalgın bakışları, içtenlikle türküye eşlik edişi, zenginliğin ortasında bile insanın kalbinin nasıl Hakk’a teslim olabileceğinin bir işaretiydi. Akif düşündü: Kendisi işsiz kaldığında ne çok kaygılanmıştı. Hâlbuki rızkın sahibi belliydi. O türkü, içindeki teslimiyeti yeniden uyandırdı.

O gece başka yolcu almadı. Eve döndüğünde eşi şaşırdı. “Erken döndün. Bir sorun mu var?” diye sorduğunda, Akif sadece dinlenmek istediğini söyledi. Sabah kahvaltı masasında her şeyi anlattı. Yolcuyu, türküyü, kendi içindeki değişimi… Ardından şu sözler döküldü dilinden:
“Artık rızık konusunda kimseye boyun eğmeyeceğim. Emeğimi dürüstçe verecek, karşılığını sadece Allah’tan bekleyeceğim.”
Eşi Leyla, gözlerinin içi gülerek cevap verdi:
“Biz üzerimize düşeni yaparız, gerisini Rabbimize havale ederiz. O, neylerse güzel eyler.”
O sabah, kahvaltı masasında sadece çay ve ekmek değil, bir teslimiyetin ve huzurun da tadı paylaşıldı.

#Alpaslan Demir
İstanbul-27.06.2025

alpaslandemi@gmail.com

#Barınajans #Hasan Barın #Teşekkür #Antanolli #Yapar #yangın #Mansur Yavaş #Yiğit #Kilicdaroğlu #Kılıçdaroğlu #Şeyh Said #Osayi #Werstappen #Duran #btg savunma # Uğurcan #Charles #idam #Ilia #Özgür Özel #Mansur #SMAliZeynepiçinElEle #izmiryanıyor #AdaletBakanlığıTekSes300Bin #SabriUgan #Türkiyeli #Messi #Peters #İbrahim Kutlay #Eda Erdem #Suarez #Doruk #Tipini #Allah Rahmet Eylesin #Faul #RabbiminLütfu #MilyonlarAFBekliyor #CBVarsaEkAtamaVar #bilecikyanıyor #GazaGenocide #idam #YasamaBitmedenKademe