Bazı kıyafetler vardır, sadece kumaştan ibaret değildir.
Bazı semboller vardır, bir aksesuar değil, bir milletin damarlarında dolaşan onurun suretidir.

Azerbaycan askerinin üniforması da işte böyle bir semboldür.
O üniforma, Karabağ dağlarında donmuş gecelerin, Gence’de enkaz altında can veren bebeklerin, Şuşa kayalıklarında “Ya Allah!” nidalarıyla ilerleyen yiğitlerin teriyle, kanıyla, fedakârlığıyla kutsanmıştır.
Bu sebepledir ki, dünyada hiçbir gelişmiş ülke asker üniformasını oyuncak gibi giyilmesine izin vermez. Ceza ağırdır, yaptırımı nettir, saygı sınırdır.

Ama bizde yıllardır tuhaf bir alışkanlık türedi.
Hiçbir askerî geçmişi olmayan bazı kadınlar, Türkiye’de ve Azerbaycan’da önemli toplantılara Azerbaycan askerinin üniformasını giyerek katılıyor. Üstelik bir de rütbe takıyorlar. Bir milletin en kutsal simgesine böylesine pervasızca davranmanın adı ne olabilir?

Bunun adı ne kahramanlıktır, ne fedakârlıktır.
Bunun adı düpedüz suistimal,
daha da önemlisi şehit ruhuna hakarettir.

Geçtiğimiz günlerde sosyal medyamda bu konuda bir video paylaştım. Çünkü bu görüntüleri izleyince içim burkuldu.
Bir kadının, üzerinde Azerbaycan sınır birliklerinin üniforması ve rütbesi olduğu hâlde, sanki resmi görevliymiş gibi çeşitli toplantılara katıldığını gördüm. Hatta bazı kişilere “ödül” verdiğine şahit oldum. Araştırınca anladım ki: Kadının ne Milli Savunma Bakanlığı’yla ilgisi var ne de sınır birlikleriyle.

Yani ortada apaçık bir rol çalma,
apaçık bir itibar gaspı var.

Yıllardır bu konuyla mücadele eden bir gazeteci olarak yine sessiz kalmadım. Konuyu açıkça gündeme taşıdım. Sağ olsun, Türkiye’deki Azerbaycan Büyükelçimiz Sayın Reşad Memmedov da meseleyi ciddiyetle ele aldı ve inceleme talimatı verdi. Kendisine buradan teşekkür etmek gerekir; çünkü bu mesele, bireysel değil devlet ciddiyeti gerektiren bir konudur.

Ama iş bununla da bitmedi.
Bu kişilerin biri —kimliğini herkes biliyor— benim telefon numaramı izin almadan bazı şehit ailelerine ve gazilere vermiş. Türkiye Cumhuriyeti yasalarının açıkça suç saydığı bir fiil. Kişisel verinin izinsiz paylaşılması, sadece hukuki değil, ahlaki açıdan da kabul edilemez.

Sonuç?
Türkiye’den ve Azerbaycan’dan arka arkaya telefonlar.
Konuya benim adımı karıştıranlar, topu bana atmaya çalışanlar…
Kusura bakmasınlar ama ben artık hiç kimsenin oyun alanı değilim. Sorunu olan varsa —mahkemeye gider.
Benim görevim yalnızca gerçekleri yazmaktır. Ve bunu yaparken kimden rahatsız olacaksa olsun, geri adım atmam.

Bu süreçte üç önemli isimle görüştüm: Üç savaş görmüş, canını ortaya koymuş, gerçek kahramanlar… İlham Tumas, Rey Kerimoğlu ve savaş muhabiri Şehavet Memmedov.

Üçü de aynı şeyi söyledi:

“Bu üniformayı herkes giyemez.
Biz bile özel gün dışında giyemiyoruz.
Emekli general bile nerede giyeceğini belgeyle alıyor.”

Bu söz bile her şeyi özetlemiyor mu?

Bu insanlar cephede ölümle yüzleşmişken,
evine dönmüşken,
kendilerine bile “giyemezsin” denilen bir üniformayı,
hiçbir ilişkisi olmayan birinin sosyal etkinliklerde boy göstermek için giymesi nasıl bir cürrettir?

Bu, ancak iki kelimeyle açıklanır:
Cehalet ve kibir.

Bugün sessiz kalırsak, yarın daha büyük sahtekârlar bu yolları dener.
Şehit ailelerinin duyguları istismar edilir, gazilerin emeği hiçe sayılır, ordunun saygınlığı ayaklar altına alınır.

Vatanın simgeleri oyuncak değildir.
Asker kıyafeti süs değil, namustur.
Bir milletin ordusu sahne dekoru değildir.

Bırakın o üniformayı,
şehidin fotoğrafına bile eğri oturmadan bakmak gerekir.
O fotoğrafın ardında bir hayat, bir anne, bir umut, bir toprağa düşmüş gençlik vardır.

Son sözüm şudur:

Azerbaycan askerinin üniforması bir kıyafet değildir.
Bir milletin duasıdır.
Bir annenin gözyaşıdır.
Bir şehidin vasiyetidir.
Bir gazinin namusudur.

Kimse bu kutsal emaneti kendi reklamına malzeme yapamaz.
Yapan da hem kanun karşısında
hem millet vicdanında
hesap verir.

Ve ben —bir gazeteci olarak— bu hesabın takipçisi olmaya devam edeceğim.