Yazıyı tarihsel örneklerle süslemek işten bile değil ama gayet kısa, açık ve net ifadeler kullanarak bunu yapmayacağım.

Öncelikle şunu belirteyim;
Türkiye’de olan, genelde vatandaşlarımızın çalıştığı, Türkiye dışında da şubeler açmış kuruluşlara boykot uygulanmasına katiyen karşıyım.

Neden mi?
Bütün ülkeler, ülkelerine dış sermaye gelsin, kuruluşlarını açsın, bu açılan kuruluşlarda insanlar çalışırsın diye, Dünya ülkelerindeki iş adamları ve siyasetçilerle görüşüp lobi yaparlar.
(Araştırın bakın dış sermaye girişi ile en büyük başarıyı Çin elde etmiştir.)

Çünkü bilirler ki;
Bu açılan kuruluşlarda çalışan birçok kişi para kazanır, o para hem kendi hem de evdeki ailenin ihtiyaçları için harcanıp ihtiyaç giderilir. Bu harcama esnasında ürünleri alınan diğer kuruluşlar da kazanır, o kuruluş çalışanları da kendi ailesinin ihtiyaçları için bu gelen parayı harcar. Maaş alan kişinin aldığı ilk para defalarca el değiştirip, kelebek etkisi gibi diğer kişi ve kuruluşların kazanması, geçimini sağlaması ve kâr elde etmesine yol açar.

Alışveriş esnasındaki para- mal değişimi esnasında ise devlet vergi kazanır.

İnsanların kendisinin ve ailelerinin ihtiyaçlarını bir kenara bırakırsak!

Okuduğum kaynağa göre;
Kişinin kazandığı 1 liranın bir aylık sirkülasyonu sayesinde, devlet 100 lira vergi alıyormuş.

Daha önce de defalarca olduğu gibi;
Haksızlığa uğradığımız zaman ekonomik yaptırım gücümüzü kullanarak şirket veya şirket sahibine boykot uyguluyoruz.

Şirket veya şirket sahibine boykot tepkimiz konusunda Diyelim ki tamamıyla haklıyız. 
Boykot, ekonomik zarar vermek için yapılmaz mı?
Bu amacımıza da ulaştık; hatta amacımıza öyle bir ulaştık, başarılı olduk ki şirket zarara dayanamadı kapanmak zorunda kaldı.

Zarar, sadece şirket sahibine, kuruluşuna mıdır acaba?

Bakın, hep beraber bir beyin fırtınası yapıp, boykotun akışını zarar vermek istediğimiz şirket sahibi veya kuruluşla çalışanları açısından tiyatrolaştıralım:

Boykot dolayısıyla zarara uğrayan şirket öncelikle, tamamı veya geneli bizim vatandaşımız. Hatta boykot yapanlardan yana fikre sahip olanlar da o işçilerin bir kısmını oluşturur.

Zarar ettirmek amaçlı yaptığımız boykotun dozajı artar veya devam ederse şirket sahibi şirketini veya şubesini kapatır. Başka ülkelerde şubesi varsa onlarla devam eder. İhtiyaç duyarsa başka bir ülkeye başka şube açar. 
Bakın zararını-kazancını demiyorum. Zaten daha önceden elde ettiği fazla kazancı zararını telafi eder.

Gel oradaki bizim vatandaşımız olan işçi tarafına;
Orada olan işçilerimiz işsiz kaldı mı?
Kaldı!
Peki bakmak zorunda olduğu aile gelirsiz kaldı mı?
Burada bazılarının “o da gider başka iş bulur” diye çokbilmiş çokbilmiş konuştukların vereceği cevabı çok merak ederek:
“Aynı olanak ve maaşta iş bulur musun; buluncaya kadar da çıkarıldığı yerdeki aldığı maaşını öder misin?” sorusunu sorarım.
Böylece boykotçun boykot boyu da ortaya çıkar!

Ben boykot çağrıları yaparken, inandığımız haklılığımızın zarar verme dürtüsünün zorlamasıyla taktığımız at gözlüğüyle değil, olanı biteni geniş görmek lazım diye düşünüyorum.

Bu düşüncem, defalarca yazdığım İsrail-Filistin meselesinde çok kızgın olduğum İsrail ve destekçileri için yapılan boykotla ilgili “Boykotlaştıramadıklarımızdan mısınız?” yazımda da aynıydı.
Nette var merak eden açıp okuyabilir.

Sağlık, huzur, saygıyla kalın

XHesabım
@HasanBarin43
@Barinajans

#Hasan Barın #Google #Barinajans

Google #Barinajans #sallandık #KupaBeyiGALATASARAY #Savic #depremoldu #FazlaKilosuOlanlar #Cihat Aydın #şile Adliyesi #Nurettin Yıldız #Lozan #Şeriat #Barışın Anahtarı Türkiye #Vatananın Geleceği #Boeing #ÇozerseErdoğanÇözer #Boğaziçi Üniversitesi #Silivri