Diğerkâmlık, kendi nefsinden çok başkalarını düşünmek, karşısındakinin ihtiyacını giderme noktasında ona öncelik tanımaktır.
Bunun en belirleyici ilkesi ise Sevgili Peygamberimizden rivayet edilen şu cümledir: “Yanı başındaki komşusu açken tok yatan kimse iman etmemiştir.” (Hadislerle İslam, C:3, Sayfa:105)
Çok değil, bundan otuz–kırk yıl önce ülkemizde mahalle kültürü hâkim iken insanlar bu hadis-i şerifte tarif edildiği şekilde yaşardı. Elinde olanı olmayanla paylaşır, paylaşmada önceliği en yakınındakine ve komşusuna verirdi. 
Sıkıntıda olanın sıkıntısı giderilmeye çalışılır, yardımına koşulurdu. Çünkü bilinirdi ki, yarın öbür gün kendisi bir sıkıntıya düşerse komşuları aynı şekilde kendisinin yardımına koşacak, eksiğini tamamlamaya gayret edeceklerdi.
Peygamberimiz döneminde sıkıntı içerisinde yaşayan ve bir tane hurma ile de olsa komşusunun sıkıntısını gidermeye çalışan sahabeler gibi elde avuçta ne varsa paylaşılırdı. Komşu komşuya yük olmaz, kimse de bu durumu yüksünmezdi. 
Bir komşuda olan sıkıntı tüm komşular arasında paylaşılır, hep birlikte onun yardımına koşulurdu. Sevinç de hüzün de birlikte karşılanır, birlikte paylaşılırdı. Birlikte yaşanırdı duygular. Kimse kendi haline terk edilmez, “Ne hali varsa görsün.” denmezdi.
Düğünlerde, o büyük misafir topluluğuna ikram edilecek yemekler mahallenin kadınları tarafından el birliği ile hazırlanırdı. Düğünler üç dört gün sürerdi. Düğün boyunca her gelen misafire yemek ikram edilirdi. Yemek servisi de komşular ve mahallenin gençleri tarafından yapılırdı. 
O zamanlar yemek şirketleri yoktu. İhtiyaç da yoktu bu tür şirketlere. Tüm mahalle bir şirket gibiydi; kâr amacı gütmeyen çok ortaklı bir şirket...
Özellikle cenaze olduğu zamanlarda sanki bir evin değil de tüm mahallenin kaybıydı rahmetli. Herkes cenazeyi sahiplenir, rahmetlinin yakınları ile birlikte geçirirdi taziye sürecini. O evde günlerce kazan kaynatılmaz, cenaze evine hiç masraf yaptırılmaz, hiçbir iş tutturulmazdı yas tutan insanlara.
Tüm mahalle matem havasına bürünür, evlere sessizlik, sükûnet hâkim olurdu. Yeni evlenecek gençlerin düğünleri bile taziyeye göre ertelenir; komşu yas tutarken düğün yapıp eğlenmek hoş görülmezdi.
Çok değil, bundan otuz-kırk sene önce; fazla uzakta değil, yine bu coğrafyada yaşanırdı bular.
Şimdi ne değişti de bu duygulardan uzaklaşıldı? 
İnsanlar kaplumbağa misali kendi evine, kendi kabuğuna çekilir oldu. Kimse kimseyi göremez, kimse kimseden haber alamaz hale geldi. 
Sevinçler de kederler de tek kişilik, tek başına yaşanır oldu. Birlikte sevinemez, birlikte üzülemez duruma geldi insanlar.
Günlük yaşamda kimse kimseyi dikkate almaz, kendisi dışında hiçbir kimse için fedakârlık yapmaz oldu. Sokağın bir başındaki evden cenaze çıkarken öbür başındaki evde çalgılı çengili düğünler kurulmaya başlandı.
Bu kadar çok kısa bir sürede bu duruma nasıl gelindi?
Herkesin sorduğu ama kimsenin cevaplandıramadığı bir soru bu aslında. Evet, bu kadar kısa bir sürede, daha nesil bile değişmeden o günlerden bugünlere nasıl gelindi?
Başımızı ellerimizin arasına alıp derin derin düşünmemiz gereken, üzerine sosyolojik araştırmalar yapılması gereken büyük bir soru.
Ne idik ne olduk? 
İleride başka nelere şahit olacağız?
Eski günlerin gelmesi çok zor, neredeyse imkânsız. Geçen günlere hayıflanmak, ah-vah ile o günleri anmak yerine gelecek günler için bir şeyler yapmalıyız. Geleceğimizi bugünden mamur etmeliyiz.
Eski günleri hatırlamalı, o örf ve adetleri çocuklarımıza aktarmalıyız. Gittikçe özümüzden uzaklaşan neslimizi yeniden değerlerimizle, toplumla ve çevreyle barıştırmalıyız. 
Sokak oyunlarının neredeyse tükendiği günümüzde dijital dünya ile iyice içine kapanan çocuklarımızı sosyal ortamlara katmanın yollarını aramalıyız.
Sanal dünyanın esaretinden kurtarıp hayatın gerçekleriyle tanıştırmalıyız. Duygularını emojilerle değil cümlelerle, jest ve mimiklerle ifade etmelerini sağlamalıyız.
Öncelikle çocuklarımızı anlamalı, onları kucaklamalıyız. Anne babamızdan gördüğümüz olumsuz davranışlara odaklanarak çocuklarımıza yüklenmek yerine çocuklarımızdan görmek istediklerimize odaklanarak yaşamlarında onlara rehber olmalıyız. 

Hayat tecrübemizle, geçmişte yaşadığımız güzellikleri yarınlarımızda canlandırmaya çalışmalıyız. O duyguların kendiliğinden oluşmasını, yaşadığımız günlerin kendiliğinden gelmesini beklemek yerine bir yerden başlamak için elimizi taşın altına koymalıyız.
Dijital çağ ile birlikte her geçen gün içine kapanan gençliğimizi sosyal hayata katmak için alınması gereken tedbirlere odaklanmalı, zaman kaybetmeden işe koyulmalıyız. 
Yoksa yarın çok geç olabilir. 
Hayıflanmak, şikâyet etmek çare değil.
Gayret etmek, çaba göstermek gerekir.
Başkasından bir şeyler beklemek yerine bir an önce ilk kıvılcımı ateşlemeli, ilk tohumu toprakla buluşturmalıyız.
Nice baharlar gelip geçiyor. 
Belki de bu son baharımız. 
Bizim “son” baharımızın, çocuklarımızın “ilk” baharı olması için çabalamalıyız.

#Alpaslan Demir
İstanbul-11.07.2025

#Barinajans #HasanBarın

#Recep Tayyip Erdoğan #SONDAKİKA #Eljif Elmas #Suriye #Zekeriya Eroğlu #Hayırlı Cumalar #Yusuf Tekin #Ebu Ubeyde #Ederson #10 Kasım #Troy #Ubeydeye Kulak Verin #Dürzi #Coman #Boksör #Şah İsmail #Ey İslam #Gazze #Mansur #Cami